🪩 Film O Zakonnicach Na Faktach

Według zaleceń specjalistów, powinniśmy spędzać teraz jak najwięcej czasu w domu. Z pomocą w wypełnieniu wolnego czasu są serwisy streamingowe, pełne znanych, kultowych produkcji. Problem w tym, że większość z nich już każdy z nas oglądał. Przygotowaliśmy zatem listę filmów, których prawdopodobnie jeszcze nie widzieliście, a które można znaleźć na platformie Netflix. Co obejrzeć na Netflix? Filmy mniej znane, które warte są obejrzenia, przedstawiliśmy w liście. Poniżej znajdziesz ich opisy wraz ze zwiastunami. „O chłopcu, który ujarzmił wiatr”Trzynastoletni samouk William Kamkwamba buduje turbinę wiatrową, aby uratować swoją wioskę w Malawi przed głodem. Film oparty na faktach. W rolach głównych: Maxwell Simba, Chiwetel Ejiofor, Aïssa Maïga.„Oblężenie Jadotville”Początek lat 60. XX wieku. Irlandzki komendant Pat Quinlan wraz z wojskiem staje przeciwko francuskim i belgijskim najemnikom, którzy terroryzują mieszkańców Kongo.„How to Change The World”W 1971 roku grupa młodych aktywistów rozpoczyna protest przeciwko testom jądrowym. Z tego odważnego ruchu rodzi się globalna organizacja, znana jako Greenpeace.„Gorzka Siedemnastka”Nadine (Hailee Steinfeld) i Krista (Haley Lu Richardson) to najlepsze przyjaciółki, które razem zmagają się z problemami okresu dojrzewania. Są nierozłączne. Niestety, pewnego dnia wychodzi na jaw, że Krista po kryjomu zaczęła spotykać się ze starszym bratem Nadine, Darianem (Blake Jenner). Dziewczyna jest zrozpaczona. Czuje się zdradzona i oszukana. Nie potrafi wybaczyć nielojalności.„Okja”Przez dziesięć spokojnych lat położony w górach Korei Południowej dom Miji jest schronieniem dla wielkiego zwierzęcia o imieniu Okja, które staje się największym przyjacielem dziewczynki. Sielanka nagle się kończy, gdy Okja zostaje uprowadzona przez wielkie międzynarodowe konsorcjum Mirando Corporation. Firma wywozi zwierzę do Nowego Jorku, gdzie – mająca obsesję na punkcie własnego wizerunku prezes korporacji Lucy Mirando (Tilda Swinton) – szykuje dla niego zupełnie inne plany. Mija, bez zastanowienia rusza swojemu przyjacielowi na odsiecz.„Opowieści o rodzinie Meyerowitz (utwory wybrane)”Trójka dorosłego rodzeństwa spotka się w Nowym Jorku, by spierać się ze swoim złośliwym ojcem artystą i jego przebrzmiałą twórczością. Na jaw wychodzą zazdrość i urazy.„Piękny drań”Prześladowany w szkole outsider i najlepszy zawodnik rugby są zmuszeni zamieszkać razem w jednym pokoju w internacie. Chociaż są całkiem różni, zaczynają coraz lepiej się rozumieć. Przyjaźń chłopaków wzbudza jednak negatywne reakcje ich kolegów. Mimo ciągłych drwin, których doświadcza, Ned ma optymistyczne podejście do życia. Próbuje przetrwać w szkole, której nie znosi, gdzie wszyscy poza nim mają obsesję na punkcie rugby. Czara goryczy przelewa się, gdy do jego pokoju w internacie przydzielony zostaje nowy w szkole Conor – chłopak, który jest ucieleśnieniem wszystkiego, co do tej pory zatruwało Nedowi życie. Kiedy wydaje się, że nie dojdą do porozumienia, nauczyciel angielskiego, pan Sherry (Andrew Scott) daje im zadanie, które zmusza ich do współpracy.„The Young Offenders”Dwóch nastolatków kradnie policyjny rower, aby odnaleźć zaginioną kokainę o wartości siedmiu milionów euro.„Good Time”Opowieść o rabusiu, który nie może uciec przed obławą policyjną. To zresztą nie jedyne jego zmartwienie - musi również wyciągnąć z więzienia swojego brata, który wpadł w trakcie rabunku.„Życie prywatne”Para po czterdziestce chce mieć dziecko, ale nic z tego nie wychodzi. Gdy wydaje się, że nie ma już żadnych opcji, ktoś nieoczekiwanie daje im promyk też:Glastonbury Festival 2020 odwołany. „Jest to jedyna możliwa opcja”

Filmy oparte na faktach - top 15: Przerwana lekcja muzyki Jeden z moich ulubionych filmów, który widziałam zaledwie kilka razy ze względu na jego tematykę i silnie oddziałującą historię, budzącą ogromne emocje. Zdecydowanie lepszy od książki, na której został oparty, opowiada o życiu Susanny Kaysen, powieściopisarki, która przez prawie dwa lata była pacjentką szpitala psychiatrycznego. Swoje doświadczenia z tego okresu opisała w książce, która w Polsce została wydana pod tym samym tytułem co film (ang. "Girl, Interrupted"). W główną rolę wcieliła się Winona Ryder, która jest absolutnie genialna (nie tylko, zresztą, w tej roli), a partnerowała jej przecudowna Angelina Jolie, w której nie sposób się nie zakochać. "Przerwana lekcja muzyki" jest przejmująca, brutalna, smutna, odbierająca nadzieję. Ale przy tym wszystkim to jeden z najlepszych, najbardziej zapadających w pamięć filmów, jaki obejrzycie w serwisie Netflix. Persepolis Jedyna w tym zestawieniu pozycja animowana. "Persepolis" to obraz w reżyserii Marjane Satrapi i Vincenta Paronnauda, którzy wspólnie napisali także scenariusz do filmu. Produkcja oparta jest na autobiograficznej powieści graficznej autorstwa Satrapi. "Persepolis" przedstawia życie dorastającej dziewczynki, mieszkanki Iranu. Cała animacja jest czarno-biała, co ma podkreślić pokazanie przeszłości i teraźniejszości, obfitującej w wiele strasznych wydarzeń. Widzimy emocje, strach, bunt głównej bohaterki, a także brak zrozumienia dla tego, co ją otacza. Film Satrapi i Paronnauda został oskarżony o szerzenie islamofobii w zachodnim świecie, a jego dystrybucja została zakazana w Iranie. Amadeusz Słodko-gorzka opowieść o życiu prawdziwego geniusza, Wolfganga Amadeusza Mozarta, austriackiego kompozytora i wirtuoza, zaliczanego wraz z Beethovenem i Haydnem to trójki klasyków wiedeńskich. Przenosimy się do XVIII-wiecznej Austrii i poznajemy dwudziestosześcioletniego Mozarta, który przyjeżdża do Wiednia, by zaprezentować swoją twórczość. Cała historia jest retrospekcją, będącą spowiedzią człowieka, który znał Mozarta. Jest nim kompozytor Antonio Salieri. Mężczyzna całe życie zazdrościł Amadeuszowi jego powodzenia. Spekulowano nawet, że to on przyczynił się do śmierci wielkiego muzyka. W tytułowej roli wystąpił Tom Hulce, Salieri'ego zagrał F. Murray Abraham, a w żonę Mozarta, Konstancję, wcieliła się Elizabeth dostępny jest w serwisie Chili. Wszystko za życie Przejmująca historia Amerykanina, Christophera McCandlessa, który w latach 90. XX wieku postanowił zrezygnować ze wszystkich dóbr materialnych i żyć w zgodzie z naturą. McCandless wszystkie oszczędności, jakie miał, przekazał na cele charytatywne, a sam ruszył bez grosza przy duszy w daleką podróż, która jednocześnie miała być podróżą wgłąb siebie. Młody mężczyzna przybrał przydomek Alexander Supertamp, którego używał w trakcie wędrówki. Według Sumpertrampa uwolnienie się od materializmu było synonimem wolności. Podczas swojej podróży mężczyzna prowadził dziennik. Na jego podstawie Jon Krakauer, dziennikarz amerykański, napisał książkę przedstawiającą losy McCandlessa. Ta stała się inspiracją dla filmu "Wszystko za życie", w którym główną rolę zagrał Emile dostępny jest m. in. w HBO GO. Monster Straszna i gorzka opowieść o seryjnej morderczyni, która nienawidziła mężczyzn. "Monster" opowiada historię Amerykanki, Aileen Wuornos, biseksualnej zabójczyni, która została skazana na śmierć przez podanie trucizny za zabójstwo 6 mężczyzn (nie udowodniono jej siódmego zabójstwa, ale wszystko świadczyło o tym, że to Wuornos była sprawczynią). W filmie "Monster" główną rolę gra Charlize Theron, która została poddana spektakularnej metamorfozie. Theron za tę rolę dostała Oscara. W filmie aktorce partneruje Christina Ricci, która wciela się w postać Selby Wall, filmowej partnerki Wuornos. Kapitalna historia, która jednocześnie przeraża i wzrusza. Kino, którego nie wypada nie znać. Chaplin Świetna rola Roberta Downeya Jr. i jednocześnie wspaniały film o największym komiku wszech czasów. Film "Chaplin" to historia legendy kina, która opowiada o swoim życiu, karierze, związkach w trakcie przygotowywania autobiografii. Produkcja w reżyserii Richarda Attenborougha to wzruszający obraz, podczas oglądania którego zarówno śmiejemy się, jak i skłonni jesteśmy ronić łzy. Oprócz Downeya Jr. na ekranie zobaczymy Geraldine Chaplin czy Anthony'ego Hopkinsa. My, dzieci z dworca ZOO Produkcja, która powstała na podstawie książki powstałej z rozmów Kaia Hermanna i Horsta Riecka, dziennikarzy niemieckiego "Sterna" z Christiane Felscherinow, nastoletnią Niemką, która w latach 70. stała się jedną z ofiar heroiny. Film, jak i publikacja, której narratorką jest Christiane, opowiada o jej dojrzewaniu, fascynacji muzyką, nowym towarzystwem, z którym znajomość doprowadziła ją do życia na ulicy, na osławionym dworcu ZOO w Berlinie. "My, dzieci z dworca ZOO" to wstrząsająca i smutna historia dziewczyny z Berlina Zachodniego, ukazująca tło społeczne ówczesnych Niemiec. W filmie w główną rolę, Christiane F., wcieliła się Natja Brunckhorst. Nietykalni Zabawna i jednocześnie wzruszający francuski komediodramat w reżyserii Oliviera Nakache’a i Érica Toledana. W filmie w główne role wcielają się François Cluzet i Omar Sy. Film jest historią sparaliżowanego milionera, Philippe, który zatrudnia do opieki młodego chłopaka z przedmieścia, Drissa. Ten właśnie wyszedł z więzienia. "Nietykalni" to opowieść o wielkiej przyjaźni, która początkowo wydaje się niemożliwa. Flm stał się ogromnym sukcesem zarówno we Francji jak i na świecie. Koniecznie!Film dostępny jest m. in. w serwisach Raukuten i Cineman Bogowie Nie jedyny polski obraz w tym zestawieniu, który śmiało może konkurować ze światowymi produkcjami i który bardzo pozytywnie został oceniony przez zagraniczne media. "Bogowie" to opowieść o słynnym Zbigniewie Relidze, polskim kardiochirurgu. Produkcja skupia się na dorosłym życiu Religii i na dokonanych przez niego przeszczepach serca. W listopadzie 1985 roku zespół lekarzy pod jego kierownictwem jako pierwszy w Polsce przeprowadził udaną operację przeszczepu serca. "Bogowie" to świetna historia, która porusza serca i umysły. Na uwagę zasługuje genialna rola Tomasza Kota, który wcielił się w głównego bohatera dostępny jest między innymi w Jesteś Bogiem Kolejna i ostatnia polska produkcja w tym zestawieniu. "Jesteś Bogiem" to historia rodzimego zespołu hip-hopowego, Paktofonika, w skład którego wchodzili Magik, Rahim i Fokus. Ten obraz to opowieść o dojrzewaniu, miłości do muzyki, przyjaźni, strachu i poznawaniu smaków dorosłego życia. Jego największymi atutami są kreacje aktorskie Marcina Kowalczyka (Magik), Tomasz Schuchardt (Fokus) i Dawida Ogrodnika (Rahim), a także ścieżka dźwiękowa (aktorzy sami wykonywali utwory prezentowane w filmie). Świetne produkcja chwytająca za serce, o której nie sposób dostępny jest na Netfliksie. Straight Outta Compton Po obejrzeniu "Straight Outta Compton" nie sposób nie mieć wrażenia, że ten tegoroczny film ma wspólne wątki z omówioną powyżej produkcją, "Jesteś Bogiem". Tu też mamy hip-hop, tyle że w wydaniu amerykańskim, prosto z Compton. "Straight Outta Compton" w swoim tytule nawiązuje do pierwszej płyty zespołu (Niggaz Wit Attitudes), grającego gangsta rap. Obraz skupia się na losach trzech jego członków, Eazy'ego-E, Dr. Dre i Ice Cube'a. "Straight Outta Compton" w genialny sposób pokazuje relacje trzech młodych mężczyzn, ich pasję do muzyki i karierę, ale także jest doskonałym przedstawieniem społecznych wydarzeń i traktowania Afroamerykanów w Stanach Zjednoczonych w latach 80. i 90. XX wieku. To trzeba zobaczyć. Bezwarunkowo kandydat na najlepszy film tego jest do obejrzenia w serwisie Netflix. Stuart: Spojrzenie w przeszłość Produkcja nieco mniej znana niż pozostałe, ale jak najbardziej zasługująca na uwagę. "Stuart: Spojrzenie w przeszłość" to opowieść o Stuarcie, młodym bezdomnym alkoholiku, którego życie staje się bodźcem do napisania książki przez Alexandra Mastersa. W filmie w rolę Stuarta wciela się Tom Hardy i jak zwykle robi to rewelacyjnie. Nie ustępuje mu Benedict Cumberbatch, który gra Alexandra. Między mężczyznami, choć wydaje się to niewiarygodne, rodzi się przyjaźń i wzajemne porozumienie. Wzruszająca i trudna historia, którą warto dostępna jest w HBO GO. Witaj w klubie Genialna kreacja Matthew McConaughey'a i zarazem świetna produkcja, po której trudno się otrząsnąć. "Witaj w klubie" to historia Rona Woodroofa, pomysłodawcy klubu, w którym rozpowszechniano nielegalny lek pomagający osobom zarażonym wirusem HIV. Woodroof sam stał się ofiarą tej choroby. "Witaj w klubie" pokazuje jego zmagania z AIDS, a także ogromną metamorfozę, jaką przeszedł od momentu dowiedzenia się, że jest śmiertelnie chory do momentu pomocy osobom, będącym w takiej samej sytuacji jak on. Pisząc o "Witaj w klubie", nie sposób nie wspomnieć o roli Jareda Leto, który wciela się w kontrowersyjną postać możecie obejrzeć na platformie Siedem lat w Tybecie Film, który urzeka historią, grą aktorską i pięknymi ujęciami. "Siedem lat w Tybecie" to opowieść o Heinrichu Harrerze, austriackim himalaiście, który wyruszył w kolejną wyprawę, ale z powodu wojny nie mógł powrócić do domu. Podczas pobytu w Tybecie poznaje młodego Dalajlamę i zaprzyjaźnia się z nim, będąc jednocześnie jego nauczycielem i uczniem. Kapitalna rola Brada Pitta i wzruszająca opowieść. Jeśli jeszcze nie znacie tego filmu, koniecznie go dostępna jest w serwisie Netflix. Piękny umysł "Piękny umysł" to biografia wybitnego matematyka i ekonomisty Johna Nasha. Film rozpoczyna się w momencie, gdy Nash podejmuje studia podyplomowe na Uniwersytecie Princeton. Niepokorny, nieco ekscentryczny, absolutnie skupiony na swojej karierze naukowej, co szybko owocuje zdobyciem przez niego posady wykładowcy. Odnoszone przez Nasha sukcesy zostają zauważone przez agencję wywiadu wojskowego, która zleca mu wykrycie komunistycznego spisku. Zadanie to pogłębia rozwój jego choroby psychicznej i nieodwracalnie zmienia jego życie. "Piękny umysł" to świetny film z główną rolą Russella Crowe'a. Produkcja zdobyła cztery Oscary i cztery Złote dostępny jest w HBO GO i w Amazon Prime Video. Tekst oryginalnie został opublikowany 18 września 2015.

To film o wartościach nieustannie ważnych - tak opowiadający o zakonnicach i lekarzach Czerwonego Krzyża dramat „Niewinne” z akcją osadzoną w Polsce tuż po II wojnie określiła Agata Buzek. Obraz Anne Fontaine, w którym gra też Agata Kulesza, trafi do kin 11 marca. Czytaj naszą recenzję:„Niewinne”. Wzruszający film o pokucie i przebaczeniu. Rola Kuleszy na miarę Meryl Streep. RECENZJA Prezentowano go już za granicą, gdzie został dobrze przyjęty przez widzów i krytyków. Historia pokazana w tym filmie jest bardzo zaskakująca dla publiczności zagranicznej. Widziałam reakcję, poruszenie, na belgijskiej premierze. W Polsce lepiej znamy straszne zdarzenia towarzyszące wkroczeniu Armii Czerwonej do naszego kraju, ale tej historii, opartej na pamiętnikach francuskiej lekarki Czerwonego Krzyża, raczej nikt nie kojarzy. -powiedziała PAP Agata Buzek. Myślę, że to niezwykle wzruszająca opowieść o walce jednostki z hierarchią, o tragicznych wyborach, decyzjach niemożliwych do podjęcia i sile wspólnych wartości”. opisywała „Niewinne” aktorka. „Na belgijskiej premierze obecny był przedstawiciel Czerwonego Krzyża. Mówił po projekcji, jak bardzo ważne jest przypominanie niepodważalnych wartości humanistycznych, które zarówno w czasach wojny, jak i pokoju są jedynym sposobem na przetrwanie przemocy i przeciwstawienie się okrucieństwu. Myślę, że o takich właśnie nieustannie ważnych wartościach jest film „Niewinne”” - powiedziała Buzek. Światowa premiera „Niewinnych” odbyła się w ramach Sundance, największego festiwalu filmów niezależnych w USA, gdzie obraz uznany został przez magazyn „Variety” za jeden z najlepszych w tegorocznej edycji, a także znalazł się w rankingu 10 najważniejszych produkcji festiwalu według „Vogue Magazine”. Film zebrał bardzo dobre oceny od krytyków, którzy docenili „hipnotyzującą rolę Agaty Buzek” (magazyn „Hollywood Reporter”), „fenomenalną kreację Agaty Kuleszy” („Screen Daily”) i „doskonały scenariusz” ( Dramat „Niewinne”, którego scenariusz inspirowany jest prawdziwymi wydarzeniami, to wspólna produkcja Francji i Polski. Zdjęcia kręcono w Polsce - na Warmii, głównie w mieście Orneta oraz w Krośnie we wnętrzach Sanktuarium Maryjnego. Odpowiedzialna za jego realizację Anne Fontaine, nagradzana reżyserka francuska, znana jest polskim widzom jako autorka filmów „Coco Chanel” (2009) z Audrey Tautou oraz „Idealne matki” (2013) z Naomi Watts i Robin Wright. Oprócz Buzek i Kuleszy, w obsadzie „Niewinnych” są Joanna Kulig, Anna Próchniak, Eliza Rycembel i Helena Sujecka. Główną rolę zagrała aktorka z Francji Lou de Laage, której partneruje na ekranie Vincent Macaigne, również zaliczany do grona najbardziej obiecujących aktorów francuskich (oboje mają w dorobku nominacje do Cezarów). Akcja „Niewinnych” toczy się na przełomie 1945 i 1946 r., po tym jak - w latach 1944-1945 - do Polski wkroczyła Armia Czerwona. Tuż po wojnie francuski Czerwony Krzyż angażuje się w akcję repatriacji. Francuscy lekarze, wśród nich Samuel (Macaigne) i Matylda (de Laage), pracują w specjalnie utworzonym na terenie Polski szpitalu, zajmując się swoimi rodakami, którzy następnie mają być odesłani do Francji. Pewnego dnia w szpitalu pojawia się siostra Teresa (Rycembel) z oddalonego o kilka kilometrów klasztoru benedyktynek, błagając o pomoc medyczną dla umierającej kobiety. W efekcie Matylda jedzie do klasztoru i, w tajemnicy, zostaje doprowadzona do celi cierpiącej. Problemem jest poród jednej z zakonnic, siostry Zofii (Próchniak). Dowiadując się o ciąży, w którą zaszła zakonnica, Matylda zaczyna interesować się tym, co w ostatnim czasie działo się w klasztorze. Okazuje się, że siostry padły ofiarą gwałtów, dokonanych przez czerwonoarmistów. Matką Przełożoną jest zakonnica grana przez Kuleszę, skrupulatnie przestrzegająca benedyktyńskich reguł wiary, posłuszeństwa i pokuty. W pewnym momencie, by utrzymać sprawy ziemskie w należytym porządku, decyduje się ona złamać nakazy boskie. Zakonnicą, z którą lekarkę po przybyciu do klasztoru połączy najbliższa relacja, jest natomiast Maria (Buzek), Mistrzyni Nowicjatu, prawa ręka Matki Przełożonej. Siostra Maria jest osobą wykształconą, doświadczoną na wielu polach i głęboko wierzącą. W filmie przechodzi trudną próbę godzenia wiary i posłuszeństwa ze strasznymi wydarzeniami, które przyniosła wojna i koniecznością podejmowania autonomicznych decyzji. Staje się buntownikiem, wątpi, poszukuje. opowiadała PAP o swojej postaci Agata Buzek. Z francuską lekarką Maria zaprzyjaźnia się „mimo przepaści w powołaniu, które każda z nich wybrała i zupełnie innego podejścia do świata” - mówiła aktorka. Scenariusz „Niewinnych” to opowieść fikcyjna, inspirowana jednak dwiema prawdziwymi historiami. Pierwszą są dramatyczne wydarzenia, które rozegrały się w Polsce na ziemiach odzyskanych zaraz po wojnie, drugim natomiast - historia Madeleine Pauliac (pierwowzór filmowej bohaterki Matyldy Beaulieu). „Nie wiemy o niej dużo, ale urodziła się w 1912 r., a zmarła w Sochaczewie, niedaleko Warszawy, 13 lutego 1946 roku, w wieku 34 lat. Była oficerem 1 Armii Francuskiej w randze porucznika i z misją Francuskiego Czerwonego Krzyża trafiła do Polski” - opisują jej losy twórcy filmu. Reżyserka Anne Fontaine urodziła się w 1959 r. w Luksemburgu. Dzieciństwo spędziła w Portugalii. Mieszka w Paryżu. Jej filmy, które zaczęła realizować na początku lat 90., prezentowano w San Sebastian („Entre ses mains”, 2005), Locarno („My Father and I”, 2001) i Wenecji („Nettoyage a sec”, 1997). Film „Coco Chanel” (2009) o słynnej projektantce mody nominowany był do Oscara oraz w kilku kategoriach do Europejskich Nagród Filmowych i brytyjskich nagród BAFTA. Buzek, wspominając pracę z Fontaine na planie „Niewinnych”, opowiadała: Anne pracuje nieustannie, rano - przed rozpoczęciem zdjęć, wieczorem - po planie, w przerwach. Jest niestrudzona, ale też zawsze czujna i wnikliwa. Myślę, że nie było jej łatwo wśród 28 aktorek, które komunikowały się między sobą po polsku. Obdarzyła nas wielkim zaufaniem. Była też zawsze otwarta na nasze pytania, sugestie, propozycje zmian. Mówiąc o całym zespole, który tworzył film, złożonym głównie z kobiet, Buzek wspominała: „Pomimo zimna, wilgoci, odcięcia od świata, skomplikowanych scen, wielu emocji i konieczności pracy w różnych językach współpraca była po prostu wspaniała. A może była właśnie taka także dzięki tym czynnikom?”. Ja podczas kręcenia „Niewinnych” tylko raz miałam przerwę i mogłam wrócić na kilka dni do Warszawy. Spędziłam dwa miesiące na początku zeszłego roku w Ornecie, uroczym miasteczku na Warmii. Tam mieszkaliśmy. Zdjęcia odbywały się w różnych lokacjach w mieście, ale największa ich część powstała w opuszczonym klasztorze, w pobliskiej wsi Krosno -opowiadała aktorka. Autorką zdjęć do „Niewinnych” jest ceniona francuska operatorka Caroline Champetier, która wcześniej pracowała przy filmach fabularnych „Ludzie Boga” (2010, reż. Xavier Beauvois) i „Holy Motors” (2012, reż. Leos Carax) oraz przy dokumentach „Raport Karskiego” (2010, reż. Claude Lanzmann) i „Les Juifs de Pologne, des pogroms a la Shoah” (2012, reż. Sylvie Meyer, David Milhaud). Q/PAP Publikacja dostępna na stronie:

Niezłomny (2014) – TOP 20 – Inspirujące filmy. Biograficzna historia o Louisie Zamperinim, biegaczu olimpijskim, który podczas II Wojny Światowej został jeńcem Japonii. Dwa lata w tamtejszych obozach są niczym cała wieczność, więc miał przed sobą naprawdę trudne zadanie. Szybko przekonał się, że niezłomność będzie tu na

Piszą do mnie znajome siostry z Francji, bardzo przejęte: o który to klasztor polskich benedyktynek chodzi w filmie „Les innocentes” i co się stało z tymi biednymi ofiarami? Bo one wiedzą, że film jest oparty na prawdziwym zdarzeniu… Fabuła filmu jest w skrócie taka: w jakimś polskim klasztorze benedyktynek przechodząca Armia Czerwona zgwałciła całą gromadę zakonnic, one utrzymują to najpierw w tajemnicy przed światem, aż wreszcie rodzą w klauzurze pod sekretem. No i problem: co się stało z tymi dziećmi, i z matkami także. A ja, jako wieloletnia badaczka dziejów zakonu, w którym to się rzekomo działo, powinnam to wiedzieć Otóż wiem z całą pewnością, że w żadnej z dziewięciu klauzurowych wspólnot benedyktynek polskich, które istniały w 1945 roku, nic takiego nie miało miejsca. Były to trzy klasztory we Lwowie i po jednym w Łomży, Nieświeżu, Przemyślu, Staniątkach, Warszawie i Wilnie. Klasztory: łomżyński, przemyski i warszawski leżały w gruzach, ale reszta ocalała i wszędzie zachowały się spisy i dokumenty. Znam nazwiska i dzieje wszystkich sióstr i mogę z całą odpowiedzialnością powiedzieć, że żadna z nich nie stała się ofiarą nawet pojedynczego, cóż dopiero zbiorowego gwałtu. I co z tego, że to mówię? „Udowodnij, żeś nie wielbłąd”, prawda? Jeśli kogoś bardziej przekonuje taki obraz życia zakonnego, jaki reprezentują autorzy scenariusza, to mi i tak nie uwierzy. „Cóż innego mogłaby mówić, my swoje wiemy”. Już nawet słychać kąśliwe uwagi o zafałszowaniu historii przez polskie benedyktynki. Przecież klauzura zakonna to z samej definicji kryjówka ponurych sekretów; przecież autorka filmu twierdzi, że oparła go na autentycznym dzienniku jakiejś francuskiej lekarki, która tuż po wojnie pracowała w Warszawie w szpitalu. To z kolei wskazywało by na jakiś warszawski klasztor, tylko że kiedy ta lekarka tam przebywała, warszawskie klasztory leżały w gruzach i nie było tam takiej klauzury, która by mogła skutecznie ukryć choćby psa, a co dopiero gromadę położnic w habitach. Na szczęście udało się dotrzeć do wyjaśnień bardziej szczegółowych, złożonych przez reżyserkę w prasie francuskiej (Francois Forestier „Le couvent de la honte”; „Le Nouvel Observateur” z 4 lutego 2016 r.). Okazuje się, że ta lekarka, Madeleine Pauliac, należała do misji wojskowej, wysłanej po francuskich żołnierzy wracających z niemieckich obozów. Misja miała siedzibę w Warszawie, ale robiono częste i długie wypady do innych miast, zwłaszcza do Gdańska. I to w Gdańsku właśnie dr Pauliac została wezwana do wspólnoty przedstawionej w filmie. Notuje, że ta wspólnota straciła drogą gwałtów około dwudziestu zakonnic, które zamęczono na śmierć; zostało około czterdziestu, z tych część w ciąży. Jak wiadomo, Armia Czerwona nigdzie nie zasłynęła z cnoty, ale szczególnie na terenach uznawanych za niemieckie (a do takich należał Gdańsk) nie miała żadnych hamulców, więc dr Pauliac nie zmyśla. Problemy pozostają dwa: co to naprawdę były za siostry i co z całej tej historii czyni film. Nawiasem mówiąc, reżyserka, żeby się czegoś dowiedzieć o życiu zakonnym, spędziła tydzień czy dwa w jakimś klasztorze francuskich benedyktynek, poznała ich porządek dnia i dlatego akcję umieściła właśnie u benedyktynek. Co to naprawdę były za siostry, można by ostatecznie dojść ze spisów, prowadzonych normalnie przez każde zgromadzenie. Tylko po co? Żeby jeszcze kilka zgromadzeń zalano pytaniami? Mówię „kilka”, bo to we Francji, nie u nas, bywały wówczas opactwa liczące i ponad 200 mniszek; w dodatku w Gdańsku były tylko placówki czynnych zgromadzeń, które na ogół są kilkunastoosobowe, a podczas przejścia frontu mogły być nadto przemieszane i skomasowane. Sądzę więc, że tamtejsza tragedia mogła dotknąć kilku zgromadzeń, tym bardziej, że zezwierzęcone żołdactwo nie przeprowadzało przecież selekcji wedle przynależności zakonnej. Co zaś do losu ofiar, zasada jest taka, że jeśli zakonnicę spotka gwałt i z niego wyniknie ciąża, daje się jej wybór: czy chce dziecko wychowywać sama, a w takim razie jest zwolniona ze ślubów, czy też chce oddać je do adopcji i wrócić do klasztoru. Te, które 71 lat temu stanęły w Gdańsku przed tym wyborem, na pewno już dziś nie żyją, winowajcy też. Że tragedia była, to jasne, nawet jeśli pani reżyser przypadkiem nie spotkała nikogo, kto by o tym pamiętał, i dumna jest z odkrycia. A szczegółów i nazwisk nie potrzeba: nie ja będę podrzucać komuś to kukułcze jajo. Mógłby z niego jeszcze jakiś gazeciarz wysmażyć sensacyjną, ociekającą krwią i seksem opowieść o całej gromadzie zgwałconych mniszek, rodzących potajemnie. Po co robić sobie z czyjegoś bólu przedstawienie? A co z całej tej historii robi film „Niewinne”? Czy właśnie taką opowieść? Nie pójdę sprawdzać. Za stara już jestem; znam schematy i szkoda mi na nie nerwów. Wiem na przykład, że ogólny obraz wspólnoty zakonnej, który obowiązuje wśród autorów powieści (i scenariuszy), to stado bezwolnych baranów pod władzą wilka: groźnej i bezdusznej przełożonej. Demonizacja przełożonej obowiązuje i nikt, oczywiście, nie zadaje sobie trudu, żeby wyjaśnić, skąd się taki wilk w stadzie baranów bierze. Jeżeli autor jest szczególnie ambitny, to może w tym stadzie umieścić jedną (raczej nie więcej, bo to już nie byłoby realistycznie!) świetlaną postać młodej zakonnicy, która ma odwagę się sprzeciwić, z tragicznym oczywiście skutkiem. Wspominam o tym, bo latem 2014 roku była u nas w Staniątkach pani z Warszawy, która w imieniu francuskiej reżyserki (nazwisko nic nam nie mówiło) zaproponowała nam, aby kręcenie jej najbliższego filmu w naszym budynku. Zapowiadała bardzo piękny film, ale pytana o scenariusz, zdradzała pewne objawy takiego właśnie schematu myślenia. Nalegałyśmy więc, i obiecała scenariusz pokazać… ale nie zjawiła się więcej. U warszawskich benedyktynek-sakramentek była z taką propozycją nawet sama pani reżyser, ale jej pytania wzbudziły i tam brak entuzjazmu, toteż ostatecznie nakręcono film w jakimś poklasztornym budynku na Mazurach. Przynajmniej więc nie w żadnej żywej siedzibie zakonnej, której widok bezkrytyczna publiczność mogłaby potem uznać za potwierdzenie, że „u was to było”… Artykuł, na który tutaj się powołuję, kończy się akapitem, z którego widać, że we Francji nie mają pojęcia, jak zawiła i jak różna od równoległych dziejów innych demo-ludów była historia PRL. Już od samego przejścia frontu zaczyna się u nas (według autorki) taka niewola, że klasztory idą w rozsypkę, księża na rozwałkę, żadnej nadziei. Nie ma co komentować. A w dodatku morał jest taki, że to Bóg winien jest przeprosiny tym dzieciom zrodzonym z gwałtu. To teraz takie modne, żądać przeprosin. Jak widać, nawet od Boga. S. MAŁGORZATA BORKOWSKA (ur. 1939) jest benedyktynką, znawczynią historii życia zakonnego. Tłumaczka i pisarka, także książek dla dzieci i literatury fantastycznej. W 2011 r. otrzymała doktorat honoris causa KUL. Autorka dwudziestu książek, w tym trzytomowego „Leksykonu polskich zakonnic doby przedrozbiorowej”, pastiszu „Do ciotusieńki dobrodziejki” oraz powieści fantasy „Wyspa szczęśliwa”. Mieszka w klasztorze benedyktynek klauzurowych w Staniątkach pod Krakowem.

WPHUB. film. + 3. Magdalena Drozdek. 22-11-2018 19:02. Pokazał, jak żyją zakonnice za murami klasztoru. Z kamerami spędził z nimi 9 dni. - Zobaczyłem młodą siostrę, piękną, która przyobleka się w habit. I tak myślałem sobie: "Dlaczego ty to robisz?"

Istnieją na świecie filmy, po obejrzeniu których Tinto Brass zaczerwieniłby się ze wstydu, Krzysztof Zanussi przeszedłby na islam, a Sasha Grey zajęłaby miejsce w kolejce do spowiedzi. Zalegające w rupieciarni światowego kina tytuły spod znaku nunsploitation zwracają uwagę imponującym nagromadzeniem kiczu, przemocy i perwersji – Piotr Czerkawski Odziane w habity bohaterki tych filmów nie przypominają skromnych sióstr miłosierdzia. Wyuzdane i krwiożercze zakonnice odkrywają erotyczny wymiar samobiczowania, lubią przyjmować do ust coś zupełnie innego niż hostię, a za Madonną z chęcią powtórzyłyby, że „gdy klęczą, to bynajmniej nie po to, żeby się modlić”. Zamiast brać udział w codziennej mszy, bohaterki nunsploitation uczestniczą w jednym wielkim balu u Szatana. Filmy o bezpruderyjnych zakonnicach dają widzom możliwość, by urzeczywistnić swoje fantazje i tylnymi drzwiami dostać się na tę niepowtarzalną imprezę. Co ciekawe, dziś trudno oprzeć się wrażeniu, że prawdziwa orgia dawno dobiegła końca. Jesteśmy bardziej pruderyjni i zachowawczy niż kiedyś? Coś w tym jest, przynajmniej na ekranie. Współczesne filmy o trudach zakonnego życia przypominają raczej poważne dramaty społeczne w rodzaju wchodzącego właśnie na nasze ekrany „Za wzgórzami” Cristiana Mungiu. W filmie niedawnego zdobywcy Złotej Palmy odnajdziemy jednak scenę, w której charyzmatyczny kaznodzieja bije opętaną przez szatana mniszkę za pomocą krucyfiksu. Pokuta godna najlepszych tradycji nunsploitation . W łóżku z szatanem Choć od czasu do czasu kolejni filmowi nekromanci próbują wskrzesić dawną tradycję, czasy świetności nunsploitation przypadają bez wątpienia na lata 70. Prawdziwy wysyp filmów o rozerotyzowanych zakonnicach stanowił zapewne jedno z dobrodziejstw rewolucji seksualnej. Niektórzy odbiorcy nurtu doszukują się prehistorii gatunku w szwedzko-duńskich „Czarow- nicach” z 1922 roku, a nawet w – nastawionych na ostrą krytykę Kościoła – pismach Denisa Diderota i markiza de Sade. Znacznie bardziej niż poważna dyskusja o opresyjnym charakterze religii katolickiej dla kolejnych twórców kina nunsploitation liczyła się jednak satysfakcja z naruszania obyczajowego tabu. W zamian za oferowanie widzom zakazanego owocu reżyserzy i producenci spodziewali się pokaźnych zysków. Właśnie dlatego filmy należące do nurtu powstawały w ekspresowym tempie i przy minimalnych nakładach finansowych. W taśmowej produkcji nunsploitation wyspecjalizowali się twórcy z Hiszpanii, Meksyku oraz Japonii. Zdecydowanie najwięcej wyznawców filmów o perwersyjnych mniszkach udało się jednak pozyskać w słonecznej Italii. Kino nunsploitation bardzo szybko wypracowało wzorzec fabularny, który podlegał później tylko nieznacznym modyfikacjom. Wyobrażenie o charakterze filmów przynoszą już same tytuły: „Zakonnica i diabeł”, „Szkoła świętej bestii” czy „Hańba siostry Lucii”. Bohaterkami kolejnych filmów należących do nurtu stawały się seksowne młode zakonnice. Targane wątpliwościami i wodzone na pokuszenie dawały się w końcu opętać diabłu, który zmuszał je do wykonywania coraz bardziej wstydliwych czynności. Chleb powszedni stanowiła masturbacja, gwałty, lesbijski seks, a nawet spółkowanie z samym Szatanem. Dostrzegający ograniczenia tkwiące w schematyczności własnych fabuł reżyserzy prześcigali się w walce o widza za sprawą coraz bardziej absurdalnych pomysłów. W zależności od osobistych preferencji albo skręcali ze swoimi filmami w stronę krwawego horroru o satanistycznym opętaniu, albo coraz ostrzejszego kina erotycznego. Zdeprawowane gwiazdy Z patriotyczną dumą warto podkreślić istnienie polskiego wkładu w fenomen nunsploitation . Jednym z najsłynniejszych filmów nurtu pozostaje „Za murami klasztoru” wyreżyserowany we Włoszech przez nieocenionego Waleriana Borowczyka. Polski twórca – zainspirowany powieścią „Promenade dans Rome” Stendhala – zaoferował swoim widzom całą gamę atrakcji typowych dla konwencji. Za murami klasz- toru siostrzyczki piszą do siebie miłosne lis- ty, handlują pornograficznymi obrazkami, a wreszcie nie skąpią swoich wdzięków okolicznym mężczyznom z parobkiem i rzeźnikiem na czele. Wśród niezwykle podobnych do siebie filmów największą uwagę przyciągają dziś te, które mogą pochwalić się udziałem znanych aktorek lub są w stanie uruchomić popkulturowe skojarzenia. W nawiązującym do poetyki nunsploitation horrorze „To the Devil a Daughter” pierwsze kroki w branży stawiała młodziutka Nastassja Kinski. Początkująca aktorka zagrała ponętną dziewczynę, która wpada w szpony okultystycznej sekty. Kinski pokazała na ekranie wszystkie swe wdzięki i odbyła obowiązkową kopulację z diabłem. Po takim chrzcie aktorka była już w pełni gotowa, by zdeprawować się do reszty na planie „Tess” Romana Polańskiego. Na zupełnie innym etapie kariery z kinem nunsploitation związała się natomiast Anita Ekberg. Osiemnaście lat po kąpieli w fontannie di Trevi w „Słodkim życiu” Felliniego szwedzka seksbomba pojawiła się na planie „Morderczej zakonnicy”. Ekberg po raz kolejny mogła nie przejmować się aktorstwem i skupić uwagę widza na eksponowanych przez siebie erotycznych wdziękach. Jako zakonnica z problemami psychicznymi uzależnia się od morfiny, odbywa stosunki seksualne z osobami obu płci, a w napadach szału pozwala sobie na erupcje widowiskowej przemocy. Perwersyjni mistrzowie Pojawienie się muzy Felliniego na planie filmu nunsploitation zaskakuje mniej, niż mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka. Postaciom perwersyjnych zakonnic udawało się od czasu do czasu przeniknąć z zapomnianych filmów klasy B do arcydzieł kina artystycznego. Sam maestro Fellini wysłał w ramiona ponętnej mniszki tytułowego bohatera swojego „Casanovy”, a w kultowej scenie z „Rzymu” zaprosił widzów na groteskowy pokaz kościelnej mody. Scenę jakby żywcem wyjętą z kina nunsploitation ma w dorobku Pier Paolo Pasolini. W jednym z epizodów ‒ opartego na zbiorze nowel Boccaccia – „Dekamerona”, włoski mistrz przeniósł na ekran historię klasztornego ogrodnika, który w wolnej chwili doprowadza do erotycznego przebudzenia grupę nieśmiałych mniszek. Nawiązania do formuły nunsploitation można odnaleźć w dorobku Pedro Almódvara, a fascynację nurtem deklarują także Quentin Tarantino i Robert Rodriguez. Dzięki temu ostatniemu ekranową procesję wyuzdanych zakonnic może zamykać bohaterka „Maczety”. Widok odzianej w ciasno opięty habit Lindsay Lohan nie pozostawia wątpliwości. Kino nunsploitation wciąż jeszcze bywa warte grzechu.

Historie na Faktach - to historie inspirowane prawdziwymi wydarzeniami. Nie brakuje tu emocji i empatii!Przekonaj się sam! Odcinki pojawiają się raz lub dwa To film o wartościach nieustannie ważnych - tak opowiadający o zakonnicach i lekarzach Czerwonego Krzyża dramat "Niewinne" z akcją osadzoną w Polsce tuż po II wojnie określiła Agata Buzek. Obraz Anne Fontaine, w którym gra też Agata Kulesza, trafi do kin 11 marca. Prezentowano go już za granicą, gdzie został dobrze przyjęty przez widzów i krytyków. "Historia pokazana w tym filmie jest bardzo zaskakująca dla publiczności zagranicznej. Widziałam reakcję, poruszenie, na belgijskiej premierze. W Polsce lepiej znamy straszne zdarzenia towarzyszące wkroczeniu Armii Czerwonej do naszego kraju, ale tej historii, opartej na pamiętnikach francuskiej lekarki Czerwonego Krzyża, raczej nikt nie kojarzy" - powiedziała PAP Agata Buzek. "Myślę, że to niezwykle wzruszająca opowieść o walce jednostki z hierarchią, o tragicznych wyborach, decyzjach niemożliwych do podjęcia i sile wspólnych wartości" - opisywała "Niewinne" aktorka. "Na belgijskiej premierze obecny był przedstawiciel Czerwonego Krzyża. Mówił po projekcji, jak bardzo ważne jest przypominanie niepodważalnych wartości humanistycznych, które zarówno w czasach wojny, jak i pokoju są jedynym sposobem na przetrwanie przemocy i przeciwstawienie się okrucieństwu. Myślę, że o takich właśnie nieustannie ważnych wartościach jest film +Niewinne+" - powiedziała Buzek. Światowa premiera "Niewinnych" odbyła się w ramach Sundance, największego festiwalu filmów niezależnych w USA, gdzie obraz uznany został przez magazyn "Variety" za jeden z najlepszych w tegorocznej edycji, a także znalazł się w rankingu 10 najważniejszych produkcji festiwalu według "Vogue Magazine". Film zebrał bardzo dobre oceny od krytyków, którzy docenili "hipnotyzującą rolę Agaty Buzek" (magazyn "Hollywood Reporter"), "fenomenalną kreację Agaty Kuleszy" ("Screen Daily") i "doskonały scenariusz" ( Dramat "Niewinne", którego scenariusz inspirowany jest prawdziwymi wydarzeniami, to wspólna produkcja Francji i Polski. Zdjęcia kręcono w Polsce - na Warmii, głównie w mieście Orneta oraz w Krośnie we wnętrzach Sanktuarium Maryjnego. Odpowiedzialna za jego realizację Anne Fontaine, nagradzana reżyserka francuska, znana jest polskim widzom jako autorka filmów "Coco Chanel" (2009) z Audrey Tautou oraz "Idealne matki" (2013) z Naomi Watts i Robin Wright. Oprócz Buzek i Kuleszy, w obsadzie "Niewinnych" są Joanna Kulig, Anna Próchniak, Eliza Rycembel i Helena Sujecka. Główną rolę zagrała aktorka z Francji Lou de Laage, której partneruje na ekranie Vincent Macaigne, również zaliczany do grona najbardziej obiecujących aktorów francuskich (oboje mają w dorobku nominacje do Cezarów). Akcja "Niewinnych" toczy się na przełomie 1945 i 1946 r., po tym jak - w latach 1944-1945 - do Polski wkroczyła Armia Czerwona. Tuż po wojnie francuski Czerwony Krzyż angażuje się w akcję repatriacji. Francuscy lekarze, wśród nich Samuel (Macaigne) i Matylda (de Laage), pracują w specjalnie utworzonym na terenie Polski szpitalu, zajmując się swoimi rodakami, którzy następnie mają być odesłani do Francji. Pewnego dnia w szpitalu pojawia się siostra Teresa (Rycembel) z oddalonego o kilka kilometrów klasztoru benedyktynek, błagając o pomoc medyczną dla umierającej kobiety. W efekcie Matylda jedzie do klasztoru i, w tajemnicy, zostaje doprowadzona do celi cierpiącej. Problemem jest poród jednej z zakonnic, siostry Zofii (Próchniak). Dowiadując się o ciąży, w którą zaszła zakonnica, Matylda zaczyna interesować się tym, co w ostatnim czasie działo się w klasztorze. Okazuje się, że siostry padły ofiarą gwałtów, dokonanych przez czerwonoarmistów. Matką Przełożoną jest zakonnica grana przez Kuleszę, skrupulatnie przestrzegająca benedyktyńskich reguł wiary, posłuszeństwa i pokuty. W pewnym momencie, by utrzymać sprawy ziemskie w należytym porządku, decyduje się ona złamać nakazy boskie. Zakonnicą, z którą lekarkę po przybyciu do klasztoru połączy najbliższa relacja, jest natomiast Maria (Buzek), Mistrzyni Nowicjatu, prawa ręka Matki Przełożonej. "Siostra Maria jest osobą wykształconą, doświadczoną na wielu polach i głęboko wierzącą. W filmie przechodzi trudną próbę godzenia wiary i posłuszeństwa ze strasznymi wydarzeniami, które przyniosła wojna i koniecznością podejmowania autonomicznych decyzji. Staje się buntownikiem, wątpi, poszukuje" - opowiadała PAP o swojej postaci Agata Buzek. Z francuską lekarką Maria zaprzyjaźnia się "mimo przepaści w powołaniu, które każda z nich wybrała i zupełnie innego podejścia do świata" - mówiła aktorka. Scenariusz "Niewinnych" to opowieść fikcyjna, inspirowana jednak dwiema prawdziwymi historiami. Pierwszą są dramatyczne wydarzenia, które rozegrały się w Polsce na ziemiach odzyskanych zaraz po wojnie, drugim natomiast - historia Madeleine Pauliac (pierwowzór filmowej bohaterki Matyldy Beaulieu). "Nie wiemy o niej dużo, ale urodziła się w 1912 r., a zmarła w Sochaczewie, niedaleko Warszawy, 13 lutego 1946 roku, w wieku 34 lat. Była oficerem 1 Armii Francuskiej w randze porucznika i z misją Francuskiego Czerwonego Krzyża trafiła do Polski" - opisują jej losy twórcy filmu. Reżyserka Anne Fontaine urodziła się w 1959 r. w Luksemburgu. Dzieciństwo spędziła w Portugalii. Mieszka w Paryżu. Jej filmy, które zaczęła realizować na początku lat 90., prezentowano w San Sebastian ("Entre ses mains", 2005), Locarno ("My Father and I", 2001) i Wenecji ("Nettoyage a sec", 1997). Film "Coco Chanel" (2009) o słynnej projektantce mody nominowany był do Oscara oraz w kilku kategoriach do Europejskich Nagród Filmowych i brytyjskich nagród BAFTA. Buzek, wspominając pracę z Fontaine na planie "Niewinnych", opowiadała: "Anne pracuje nieustannie, rano - przed rozpoczęciem zdjęć, wieczorem - po planie, w przerwach. Jest niestrudzona, ale też zawsze czujna i wnikliwa. Myślę, że nie było jej łatwo wśród 28 aktorek, które komunikowały się między sobą po polsku. Obdarzyła nas wielkim zaufaniem. Była też zawsze otwarta na nasze pytania, sugestie, propozycje zmian". Mówiąc o całym zespole, który tworzył film, złożonym głównie z kobiet, Buzek wspominała: "Pomimo zimna, wilgoci, odcięcia od świata, skomplikowanych scen, wielu emocji i konieczności pracy w różnych językach współpraca była po prostu wspaniała. A może była właśnie taka także dzięki tym czynnikom?". "Ja podczas kręcenia +Niewinnych+ tylko raz miałam przerwę i mogłam wrócić na kilka dni do Warszawy. Spędziłam dwa miesiące na początku zeszłego roku w Ornecie, uroczym miasteczku na Warmii. Tam mieszkaliśmy. Zdjęcia odbywały się w różnych lokacjach w mieście, ale największa ich część powstała w opuszczonym klasztorze, w pobliskiej wsi Krosno" - opowiadała aktorka. Autorką zdjęć do "Niewinnych" jest ceniona francuska operatorka Caroline Champetier, która wcześniej pracowała przy filmach fabularnych "Ludzie Boga" (2010, reż. Xavier Beauvois) i "Holy Motors" (2012, reż. Leos Carax) oraz przy dokumentach "Raport Karskiego" (2010, reż. Claude Lanzmann) i "Les Juifs de Pologne, des pogroms a la Shoah" (2012, reż. Sylvie Meyer, David Milhaud).

An American Crime) – amerykański film dramatyczny oparty na faktach, opowiadający o sprawie morderstwa Sylvii Likens. Obsada. Elliot Page – Sylvia Likens; Catherine Keener – Gertrude Baniszewski; Hayley McFarland – Jennifer „Jenny” Likens; Ari Graynor – Paula Baniszewski; Evan Peters – Ricky Hobbs; Bradley Whitford – Leroy K

W historii kina grozy motyw nawiedzonego domu wydaje się już tak wyeksploatowany, że współcześni reżyserzy, realizujący filmy o domostwach, w których straszy, już nawet nie silą się na oryginalność. James Wan w Obecności czerpie z prawdziwych wydarzeń sprzed kilku dekad, mocno je ubarwiając, lecz jednocześnie stylistycznie nawiązując do powstałych w latach siedemdziesiątych horrorów, Guillermo Del Toro sięga jeszcze dalej, czyniąc z Crimson Peak: wzgórza krwi XIX-wieczny romans gotycki, który mógłby uchodzić za ekranizację ówczesnej prozy, natomiast w takich filmach jak Paranormal Activity oraz Grave Encounters twórcy wydają się być bardziej zainteresowani możliwościami formuły found footage niż nowatorskim podejściem do to zresztą jednostkowe przygody, wynikające bardziej z osobistej potrzeby ich twórców zmierzenia się z mitem nawiedzonego domu – choć zdarzały się wcześniej okresy, kiedy filmy o tej tematyce pojawiały się nader często (ostatnio na początku poprzedniej dekady), ich wzmożona obecność nie wydawała się być spowodowana modą ani oczekiwaniem publiczności. Jest to jednak motyw tak atrakcyjny, że nawet brak oryginalności nie przeszkadza twórcom i widzom. Być może wszystko zostało już powiedziane w tym temacie, a być może to, co pociąga nas w idei nawiedzonego domu kryje się nie w kolejnych wariacjach oraz urozmaiceniach, lecz w prostym przekazie, że to sam budynek może być w jakiś sposób opętany i zły, postawiony na fundamentach nadnaturalnej w naszym rankingu przejdziemy do miejsc numerowanych, przyjrzyjmy się najciekawszym i najbardziej znaczącym filmom, które do pierwszej dziesiątki się nie NA PRZEKLĘTYM WZGÓRZU (1959)Oczywiście horror Williama Castle’a nie jest pierwszym filmem o nawiedzonym domu, lecz wydaje mi się właściwym rozpocząć pochód po zamieszkiwanych przez duchy przybytkach właśnie od tego tytułu. Wcześniejsze dzieła są już w dużej mierze nieoglądalne, trącące myszką, a przede wszystkim kompletnie niestraszne, na czele ze słynnym The Uninvited (1944) z Rayem Millandem w roli głównej. Tymczasem Dom na Przeklętym Wzgórzu wciąż zaskakuje fabularnie, stwarzając jednocześnie klimat towarzyskiej zabawy z nie do końca jasnym przesłaniem – milioner zaprasza na przyjęcie urodzinowe swojej żony piątkę nieznajomych, którym oferuje po dziesięć tysięcy dolarów, jeśli odważą się spędzić noc w tytułowym domostwie. W rzeczywistości prawdziwa gra odbywa się między nienawidzącym się małżeństwem, lecz wszystko mogą skomplikować duchy zamordowanych w domu ludzi. A może to żywi okażą się bardziej niebezpieczni od straszących po korytarzach szkieletów?Siła filmu Castle’a bierze się z dwóch rzeczy – po pierwsze reżyser, nie rezygnując z makabrycznych pomysłów jak kąpiel w kwasie, stawia na niczym nieskrępowaną zabawę biorącą się bardziej ze scenariuszowych niespodzianek niż efektownych scen grozy. Dziś ten dreszczowiec raczej nie budzi lęku, choć atmosferą bije na głowę większość opowieści o nawiedzonych domach. Po drugie, gospodarzem wieczoru i nocy jest Vincent Price, którego dystyngowana poza wraz z bardzo cierpkim poczuciem humoru oraz pewną dozą złowieszczości czynią z głównego bohatera postać cokolwiek ambiwalentną, acz niezwykle rozrywkową. Ostatecznie Dom na Przeklętym Wzgórzu tym właśnie jest – rozrywką, być może nie wysokich lotów, lecz nadal dającą sporo grzesznej później Castle nakręcił 13 duchów, inny horror o nawiedzonym domu, zaś oba filmy doczekały się po czterdziestu latach swoich remake’ów, bardzo efektownych i wystawnych, lecz gubiących po drodze tanią elegancję PIEKIELNEGO DOMU (1973)Grupka naukowców i spirytystów zbiera się w tytułowym domu, aby zbadać jego właściwości oraz potwierdzić złą sławę. Poznajemy również historię jego poprzedniego rezydenta, którego natura miała niemały wpływ na nazwanie domu piekielnym. Wyliczanka perwersji, jakiś się dopuszczał może przyprawić o ból głowy – narkomania, alkoholizm, sadyzm, bestialstwo, okaleczenia, morderstwa, wampiryzm, nekrofilia, kanibalizm oraz pełen wachlarz seksualnych praktyk. Wszystko zaś w pozornie naukowej otoczce, wśród samych profesjonalistów i znawców, z zegarem odmierzającym koniec eksperymentu. Ale czy zawodowe podejście uchroni ich przed gniewem pozagrobowych bytów?Ta ekranizacja powieści Richarda Mathesona pod tytułem Hell House, według jego scenariusza odznacza się klasycznym podejściem do tematu z obowiązkowymi stukotami w nocy i atakami niewidzialnych duchów. Ale jest również bardziej dosłowna i efektowna niż wcześniejsze realizacje podobnego schematu – zboczenia poprzedniego właściciela zaczynają dominować nad naukowcami, którzy muszą strzec się przed zagrożeniami swojego ciała, jak i duszy. Efektowne to dzieło, spokojne i eleganckie (z niezwykłymi zdjęciami Alana Hume’a, podważającymi realistyczne podejście), przerywane coraz to drastyczniejszymi scenami ataków (1977)Nie ma takiego drugiego filmu jak Hausu. Obraz Nobuhiko Ôbayashiego jest popisem szalonej wyobraźni, gdzie słodkie pioseneczki zderzają się z makabrycznymi obrazami, sztuczność tego, co widzimy, uderza w nasze trzewia od pierwszych minut, a fabularna umowność, której bliżej do kina młodzieżowego, wcale nie powinna odstraszać wielbicieli o siedmiu nastolatkach, które początek wakacji rozpoczynają od wyjazdu do domu ciotki jednej z nich, zaskakuje stylistyczną brawurą i witalnością, jaka zachodniemu odbiorcy najbardziej będzie się kojarzyć z kinem Sama Raimiego, a zwłaszcza Martwym złem 2. Posiadłość ciotki okazuje się być bowiem nawiedzona przez nią samą, zjadającą jedną dziewuszkę po drugiej, aby odrodzić się na nowo. Jeśli jednak odrzucić formę, okaże się, że fantastyczna historia jest tylko pretekstem do zaprezentowania momentu przejścia, seksualnej inicjacji. Ôbayashiemu potrzebne są do tego morze krwi, pourywane kończyny i złowrogi kot z zielonymi ognikami w oczach, lecz tematycznie Hausu bliżej do onirycznej Walerii i tygodnia cudów Jaromila Jiresa niż prześmiewczej grozy AMITYVILLE (1979)Jeden z najsłynniejszych horrorów o nawiedzonym domu, głównie przez fakt, że oparty na autentycznej historii rodziny Lutzów, którzy po przeprowadzce do nowego domu odkrywają jego przerażającą historię. W filmie widmo mordu wisi w powietrzu przez cały seans, zaś ofiarą dziwnie wyglądającego domu ma być przede wszystkim mąż i ojciec, z przerażeniem odkrywający, że staje się narzędziem potężnych sił. Kościół nie umie pomóc, a jedynym wyjściem staje się ucieczka, chyba że wpierw George Lutz chwyci za siekierę i zabije całą swoją pisze o Horrorze Amityville Stephen King, doszukując się podstaw koszmaru w bardzo realnej groźbie szybko postępującego zubożenia głównych bohaterów. George, jako głowa rodziny, nie potrafi zapewnić finansowego bezpieczeństwa najbliższych, co wkrótce przekłada się na jego frustrację, strach, a w końcu furię. Nowo kupiony dom zaś staje się symbolem tego upadku, co wcale jednak nie wyjaśnia dziwnych i niepokojących sygnałów potwierdzających szatańską wręcz naturę Stuarta Rosenberga jest zaledwie przyzwoitym horrorem, zmiażdżonym przez krytykę w dniu premiery, lecz wielce dochodowym. Doczekał się kilku złych sequelów oraz remake’u z Ryanem Reynoldsem, był niezliczoną ilość razy parodiowany, zaś ostatnio pojawił się na chwilę w Obecności 2 Jamesa PO LATACH (1980)O horrorze Petera Medaka pisałem całkiem niedawno w cyklu Od szeptu w krzyk, zainteresowanych odsyłam zatem do tamtego tekstu. W skrócie – jest to opowieść o wdowcu, który wprowadza się do zabytkowego domu, pozornie wcale nie nawiedzonego. Lecz coś (lub ktoś) rzeczywiście tam jest, nękając bohatera dziwnymi odgłosami oraz niejako prowadząc go do odkrycia tajemnicy sprzed opowieść o duchach ma zaskakująco logiczny przebieg oraz kilka scen, od których widz poczuć może sztywniejące włoski na swoim ciele. Podłoga w tym domostwie przyjemnie skrzypi, ale przede wszystkim jest to historia tytułowej zemsty na człowieku być może nieświadomym swojej winy. (1986)Kultowa pozycja ery VHS. Horror Steve’a Minera o tytułowym domu, który niejako rozpoznaje swojego nowego właściciela i atakuje go tym, czego ten najbardziej się boi. Bohaterem filmu jest pisarz Roger Cobb, dziedziczący niezwykłą nieruchomość po samobójczej śmierci swojej ciotki. Wkrótce duch kobiety każe mu uciekać, a kolejne widma jak żywy trup jego przyjaciela z Wietnamu oraz zamieniona w potwora żona objawiają się Cobbowi w mało przyjaznych okolicznościach. Oczywiście głównemu bohaterowi nikt nie wierzy, lecz ten postanawia zmierzyć się z demonami przeszłości, zwłaszcza że dom może zaoferować mu coś w zamian – jego zaginionego to film, lecz traktujący głupie pomysły z odpowiednią dozą lekkości i humoru. Dziś już raczej tylko dla oddanych fanów oraz tych, którzy mają w sobie dużo cierpliwości do trochę kiczowatej stylistyki horrorów tamtej dekady. Dom doczekał się trzech pseudokontynuacji – kolejne filmy, choć sygnowane tym tytułem, niewiele miały wspólnego z oryginałem, tak fabularnie, jak i stylistycznie. Dom II: następna historia był komedią fantastyczną, z horrorem mającą niewiele wspólnego, zaś Dom III (The Horror Show) mrocznym thrillerem o zmartwychwstałym psychopacie. Dopiero czwarta część nawiązywała do pierwowzoru, głównie za sprawą powrotu Rogera W CZERNI (1989, TV)Słynniejszą ekranizacją powieści Susan Hill jest wersja z 2012 roku, z Danielem Radcliffe’em w roli głównej, lecz to telewizyjne przedsięwzięcie uważam za bardziej udane, zdecydowanie również adwokat przyjeżdża do wielkiego domu stojącego na małej wysepce, aby uregulować sprawy majątkowe zmarłej niedawno właścicielki. Okoliczna społeczność ewidentnie boi się tego miejsca, a kolejne widmowe pojawienia się tytułowej kobiety zwiastują śmierć miejscowych dzieci. Bohater zaczyna coraz silniej odczuwać wpływ pogrążonego we mgle domostwa, z którego wydostać się można tylko podczas budynek jest niekoniecznie nawiedzony (kobieta w czerni objawia się również daleko poza nim), lecz działa na podobnej zasadzie, jako miejsce, gdzie czai się śmierć, a przeszłość ma niebagatelny wpływ na obecne wydarzenia. Zagrożenie wydaje się przez dłuższy czas jedynie pozorne, w czym pomaga fakt utrudnionego kontaktu z kobietą w czerni – praktycznie zawsze widzimy ją z daleka, nieruchomą, sprawiającą wrażenie pogrążonej w żałobie, lecz dziwnie złowrogiej. I tylko jeden raz postanawia zbliżyć się do głównego bohatera tak, że bliżej nie można. W tej jednej scenie zaś wszystkim widzom serce odmawia POD SCHODAMI (1991)Przez długi czas zastanawiałem się, czy umieścić ten tytuł w zestawieniu. Brak tu duchów, dom wizualnie niczym się nie wyróżnia, a horror nie przybiera kształtów fantastycznego zagrożenia. Ale domostwo z filmu Wesa Cravena zamieszkiwane przez małżeństwo (a może rodzeństwo?) pazernych psychopatów może stanowić współczesny ekwiwalent takiego miejsca, w którym grzechy swoich właścicieli żyją w ścianach i pod schodami, przypominając już bardziej krwiożercze i odczłowieczone bestie niż ludzi, jakimi byli. Nie są oni jednak nawet po części tak potworni, jak więżący ich domu tym krążą od lat legendy, że znaleźć tam można fortunę. Nic więc dziwnego, że okoliczni przestępcy pewnego dnia włamują się do niego wraz małym, ale cwanym Głupcem, jak to wszyscy nazywają chłopaka. Zamiast łatwego łupu znajdują jednak prawdziwe kłopoty, bowiem mieszkający tam Kobieta i Mężczyzna wolą rozprawić się ze złodziejami na własną rękę, byle tylko ci nie rozgłosili, co znaleźli w strasznie i śmiesznie, zwłaszcza, gdy Mężczyzna biega w skórzanym wdzianku i masce próbując ustrzelić nieproszonych gości. Nieprzypadkowo dom znajduje się w dzielnicy czarnoskórej społeczności, zaś potworami jest tu para białych wyzyskiwaczy. Kontekst społeczny, nieobcy Cravenowi, ukazuje dążenia zniewolonej społeczności w walce z białym ciemiężcą, choć reżyser Krzyku za dobrze się bawi, aby traktować swój film w kategoriach czegoś więcej niż rozrywki. Ciekawiej natomiast Ludzie pod schodami prezentują się jako wzorzec fabularny dla przyszłych realizacji z pogranicza kina grozy – o włamaniu do domu złego opowiada również francuski Livide, zawieszony gdzieś między makabrycznym horrorem a okrutną baśnią, oraz tegoroczny amerykański dreszczowiec Nie JU-ON (2000-2016)Zapoczątkowana przez Takashiego Shimizu historia klątwy, która koncentruje się wokół zwyczajnego domu w Tokio, liczy już dwanaście filmów, choć zanim cały świat dowiedział się o cyklu, a Amerykanie zainteresowali się realizacją remake’u japońskiego horroru, obrazów tych było zaledwie cztery. Dwa pierwsze nakręcone w chałupniczych wręcz warunkach oraz dwa kolejne przeznaczone już do kin charakteryzowały się nieuporządkowaną chronologicznie fabułą, licznymi niedopowiedzeniami oraz fatalistyczną atmosferą. Kilka wątków, które niemal zawsze kończyły się śmiercią swoich bohaterów – każdego, kto miał związek z tajemniczym domem ostatecznie czekał zły los i spotkanie z jednym z duchów ofiar poprzednich ten sposób trudno było zaangażować się emocjonalnie z postaciami, lecz Ju-On nie jest jedynie ćwiczeniem ze strachu. Ukazuje beznadziejność sytuacji, w jakiej znaleźli się zarówno ludzie, jak i zmarli, połączeni klątwą, której nie mogą rozerwać. Dramat i jednych, i drugich polega na tym, że nikt z nich nie zastanie spokoju, a emocje, jakie towarzyszyć będą żywym podczas śmierci, zadecydują o ich dalszym losie. Koło zatem nie przestaje się kręcić, a kolejne filmy co rusz się pojawiają, choć ostatni, tegoroczny Sadako vs. Kayako, to już pastiszowy pojedynek zjaw z Ju-On oraz Kręgu. I ciekawostka – trzy amerykańskie filmy wliczane są do kanonu, bowiem dom w Tokio również i w nich odgrywa znaczącą rolę. Dwa pierwsze zrealizował sam Shimizu, który obecnie nie ma z cyklem już nic DZIEWIĄTA (2001)Prawdopodobnie najbardziej ponury film tego zestawienia. Ekipa zajmująca się usuwaniem azbestu dostaje zlecenie pracy w budynku dawnego szpitala psychiatrycznego. Mające trwać tydzień zadanie z każdym mijającym dniem wydaje się coraz bardziej niemożliwe – atmosfera miejsca mocno daje się we znaki bohaterom, a znalezione taśmy z sesji z jednym z dawnych pacjentów są jak płachta na byka. Tragedia wisi w powietrzu, choć do samego końca nie wiadomo, z jakiej strony przyjdzie ktoś uwielbia psychologiczne horrory, które wchodzą pod samą skórę i zostają tam na długo, ten Sesję dziewiątą obejrzy z zachwytem. Jednocześnie jest to jak najbardziej film o nawiedzonym domu (w tym przypadku szpitalu) – coś złego czai się w pokrytych azbestem murach dawnej placówki, a pełna niedopowiedzeń akcja działa na wyobraźnię widza. Groza bierze się jednak nie tylko z niewyjaśnionych zdarzeń, lecz również z zachowania postaci, ich rosnącego niepokoju, poczucia niemocy i braku porozumienia z innymi członkami wyreżyserował Brad Anderson, reżyser późniejszego Mechanika (2004). W obu tych filmach psychiczny dyskomfort udziela się samym widzom, pozbawionym oparcia w swoim bohaterze i świecie, jaki widzimy jego oczami. Jeśli natomiast kogoś interesuje inny horror o nawiedzonym psychiatryku, może sięgnąć po nakręcony w konwencji quasidokumentu Grave Encounters (2011). Jakie filmy wojenne przyniósł nam XX wiek? Oto nasza lista dzieł, które warto znać: „Helikopter w ogniu” (2001), reż. Ridley Scott. Wierny faktom i perfekcyjnie zrealizowany film, rozgrywający się na początku lat 90., ukazuje amerykańską interwencję militarną w Somalii, trapionej wojną domową i głodem. 19 listopada 2018, 10:44 Film ma zostać nakręcony w grudniu. filmów "Botoks" i serii "Pitbull" ogłosił na swoim profilu na instagramie, że już w grudniu rozpocznie kręcenie filmu dokumentalnego o siostrach dominikankach z Broniszewic. Zakonnice zyskały popularność oryginalnym filmem, w którym zachęcały do wsparcia zbiórki pieniędzy na dom dla niepełnosprawnych chłopców. Patryk Vega postanowił nakręcić film dokumentalny o siostrach zakonnych z Broniszewic, które zyskały sławę w całej Polsce, po tym jak zorganizowały pomysłową zbiórkę pieniędzy na budowę Domu Chłopaków dla swoich podopiecznych za pomocą dowcipnego filmu, na którym udawały dreptające pingwiny. Filmik rozbawił wielu internautów, którzy chętnie wsparli projekt budowy domu. Jego budowę udało się ukończyć ostatniego lata. "Kochane Siostry, dziękuję za świetne spotkanie. Macie niesamowitą energię i cudowne, pełne dobroci serca. Powstał dzisiaj piękny projekt - w grudniu nakręcę dokument o wspaniałych rzeczach, jakie Siostry robią dla potrzebujących dzieci z Broniszewic - napisał na instagramie reżyser. Źródło - Patryk Vega nakręci film dokumentalny o siostrach Dominikankach z Broniszewic!"Pingwiny" wydreptały miliony na nowy dom dla niepełnosprawnych chłopców - zobacz wideo:źródło: TVN24/ POLECAMY: Film jest bowiem nakręcony w połowie w konwencji found footage, czyli stylizacji na amatorskie nagranie, a w części jako zwykłe, widowiskowe kino katastroficzne. Z tego powodu trudno o stuprocentową immersję i pochłonięcie nas przez oglądane wydarzenia. A byłoby przez co – nieczęsto widzi się tornado w tak dewastującej roli. Filmy oparte na faktach są zazwyczaj wybierane przez widzów o mocnych nerwach. W większości dotyczą one przykrych sytuacji, które wydarzyły się w przeszłości, czasów wojny, a także losów bohaterów poświęcających życie. Poszukując przyjemnego filmu na wieczór, którego scenariusz napisał los, można się zawieść, ponieważ większość prawdziwych historii wprawia widzów w zadumę oraz skłania do refleksji. Filmy oparte na faktach warte obejrzenia Osoby piszące scenariusze bardzo często inspirują się wydarzeniami, które miały miejsce w życiu codziennym. Okazuje się, że najlepsze historie są napisane przez los oraz przez wydarzenia jakie miały miejsce w życiu. Aby doświadczyć tego, co miało miejsce w przeszłości, warto poznać los osób, które odczuły zarówno negatywne, jak i pozytywne emocje. Filmy na faktach od zawsze wzbudzają zainteresowanie widzów. • „303: Bitwa o Anglię”: Dramat wojenny, którego scenariusz napisano na faktach, wzbudza sporo emocji wśród widzów. Film opowiada historię polskich pilotów z Dywizjonu 303, czyli lotnictwa myśliwskiego biorącego udział w bitwie o Anglię. Produkcja została oparta na faktach i przedstawia odwagę oraz sposób walki polskich pilotów. Premiera „303: Bitwa o Anglię” odbyła się 9 sierpnia 2018 roku. Reżyserem filmu jest David Blair, a scenariusz został napisany przez Alastair Galbraith oraz Roberta Ryana. W rolach głównych wystąpili Iwan Rheon – Jan Zumbach, Milo Gibson – John Kent, Stefanie Martini – Phyllis Lambert, Krystof Hadek – Josef, Marcin Dorociński – Witold Urbanowicz, Radosław Kaim – Krol, a także Filip Pławiak – Miro. • „Operacja Argo”: Filmy thrillery na faktach są polecane dla osób, które lubią emocje. Jednym z takich filmów jest „Operacja Argo” opowiadająca historię tajnej operacji dotyczącej ratowania amerykańskich zakładników, którzy zostali porwani w 1979 roku w Teheranie. Premiera wyprodukowanego w USA filmu odbyła się 31 sierpnia 2012 roku. Produkcja otrzymała 21 nagród oraz 44 nominacje. W filmie wystąpili: Ben Affleck – Tony Mendez, Bryan Cranston – Jack O’Donnell, Alan Arkin – Lester Siegel, John Goodman – John Chambers, Victor Garber – Ken Taylor, a także Clea DuVall – Cora Lijek. • Filmy oparte na faktach – „Erin Brockovich”: Historia głównej bohaterki filmu „Erin Brockovich” jest niesamowita i wydarzyła się naprawdę. Samotna matka trójki dzieci poszukująca pracy znajduje dorywcze zajęcie w kancelarii adwokackiej znajdującej się w małym miasteczku. Podczas pracy przypadkowo trafia na dokumenty związane ze śledztwem w sprawie działalności koncernu Hinkley Compressor Station, który powoduje zatrucie środowiska. Determinacja kobiety sprawia, że sprawa trafia do sądu, gdzie znajduje pozytywny finał. Premiera filmu odbyła się 14 marca 2000 roku, a produkcja otrzymała 16 nagród oraz 26 nominacji. Na ekranie występują gwiazdy takie jak: Julia Roberts – Erin Brockovich, Albert Finney – Ed Masry, Aaron Eckhart – George, a także Marg Helgenberger – Donna Jensen. • Filmy o egzorcyzmach na faktach – „Egzorcyzmy Emily Rose”: Jeden z popularniejszych dramatów, którego scenariusz został napisany na faktach. „Egzorcyzmy Emily Rose” jest często wybieranym horrorem, który budzi wyobraźnie z tego względu, że historia wydarzyła się naprawdę. Główna bohaterka zostaje opętana przez demony. W trakcie odprawiania egzorcyzmów umiera, a winnym śmierci zostaje oskarżony ksiądz. Premiera odbyła się 1 września 2005 roku. W produkcji wystąpiły gwiazdy takie jak: Jennifer Carpenter jako Emily Rose, Laura Linney – Erin Bruner, Tom Wilkinson – Ojciec Moore, a także Campbell Scott – Ethan Thomas. • Filmy o zakonnicach na faktach – „Niewinne”: Historia przedstawiona w filmie „Niewinne” opowiada o polskich zakonnicach, które doświadczyły wielu krzywd a wydarzenia, które miały miejsce, ukrywają przed wszystkimi. Jedynie kobiecie z misji Czerwonego Krzyża udaje się dotrzeć do przerażającej prawdy i pomóc ofiarom. Belgijsko-francusko-polska produkcja miała premierę 26 stycznia 2016 roku. Film otrzymał 8 nominacji oraz wysokie oceny widzów. W rolach głównych wystąpili Lou de Laage – Mathilde Beaulieu, Agata Buzek – siostra Maria, Agata Kulesza – matka przełożona Jadwiga Olecka, Vincent Macaigne – Samuel Leiman, a także Joanna Kulig – siostra Irena. • Filmy kryminalne na faktach – „Ucieczka z Alcatraz”: Film z 1979 roku opowiada historię więźniów, którzy zostali osadzeni w więzieniu o podwyższonym rygorze. Grupa ludzi planuje uciec od rygorystycznych warunków panujących w Alcatraz i mimo ogromnego ryzyka podejmuje próbę wydostania się na wolność. Reżyserem „Ucieczki z Alcatraz” jest Don Siegel, a scenariusz napisał Richard Tuggle. W filmie wystąpili: Clint Eastwood – Frank Morris, Paul Benjamin – English, Roberts Blossom – Chester Dalton, Patrick McGoohan – naczelnik, a także Frank Ronzio – Litmus. Filmy na faktach – Netflix Netflix to jedna z popularniejszych platform oferująca klientom dostęp do filmów i seriali za pomocą mediów strumieniowych. Wiele osób chętnie wykupuje pakiet umożliwiający oglądanie ulubionych programów. Dostęp do serwisu jest możliwy prawie na całym świecie, dlatego też platforma Netflix jest często wybierana. W ofercie telewizji internetowej są różne gatunki takie jak: Dramaty, komedie, animacje, familijne, a także thrillery. Oprócz tego w Netflix można oglądać popularne, fajne filmy na faktach takie jak: „Zodiak”, „The Highwaymen”, „O chłopcu, który ujarzmił wiatr”, „Cud z nieba”, „W samym sercu morza”, „Mc Imperium”, „Trener”, „Król wyjęty spod prawa”, „303: Bitwa o Anglię” czy też „Kryptonim Anioł”. Platforma Netflix jest dostępna dla użytkowników zarówno na telewizorze, jak i na komputerze. Większość nowych urządzeń ma zainstalowane aplikacje umożliwiające bezpośrednie zalogowanie. Wybierając nowoczesny telewizor 65 cali z dobrymi parametrami można oglądać ulubione filmy i seriale podobnie jak w kinie bez konieczności wychodzenia z domu. Polskie filmy oparte na faktach Przeglądając ofertę filmów z biblioteki polskiej kinematografii, również można znaleźć ciekawe propozycje, które umilą długie jesienno-zimowe wieczory. Dla widzów dostępne są słynne, wstrząsające filmy oparte na faktach, które długo pozostają w pamięci lub przyjemne historie z nutką romansu w tle. Poszukując ekranizacji opartej na wydarzeniach, które miały miejsce w przeszłości można się przekonać, że najlepsze scenariusze zostały napisane przez życie. Nie zawsze są to przyjemne historie, które sprawiają, że człowiek czuje się zrelaksowany. Bardzo często niecodzienne wydarzenia mają miejsce w dramatycznych okolicznościach, co powoduje napięcie, a także zmusza do refleksji. Wiele zekranizowanych historii przedstawia losy bohaterów, którzy wykazali się odwagą, dobrocią, przebiegłością czy nawet brutalnością względem drugiego człowieka. Głównie z tego względu filmy na faktach docierają do szerokiego grona odbiorców poszukującego prawdziwych historii oraz wydarzeń, które miały miejsce kilkadziesiąt lat temu. • „Dług”: Film miał premierę 19 listopada 1999 roku. Opowiada o dwójce przyjaciół, którzy chcą założyć własny interes. Do założenia biznesu brakuje im jednak pieniędzy, które chcą zdobyć przez pożyczkę od znajomego. Mimo możliwości nie przyjmują oferty pożyczki, ponieważ znajomy żąda od nich zwrotu w postaci fikcyjnego długu. Film otrzymał 11 wygranych nagród oraz 6 nominacji. W rolach głównych zagrali: Robert Gonera, Jacek Borcuch, Andrzej Chyra, Cezary Kosiński, Joanna Szurmiej-Rzączyńska, a także Agnieszka Warchulska. • Filmy – prawdziwe historie – „Bogowie”: Premiera filmu „Bogowie” odbyła się 18 września 2014 roku. Opowieść o utalentowanym kardiochirurgu Zbigniewie Relidze wzbudziła spore zainteresowanie wśród widzów. Nic więc dziwnego, że produkcja otrzymała 7 nagród Orła, 15 innych oraz 12 nominacji. W filmie pokazano problemy, z jakimi musiał się zmierzyć lekarz, aby dokonać pierwszego w kraju przeszczepu serca. Mimo wielu prób, które zakończyły się porażką, Zbigniew Religa nie poddał się i przeciwstawił oporowi władz. Reżyser ukazał całą historię z nutką dramatu i humoru, co sprawiło, że widz z przyjemnością ogląda film. Reżyserem filmu „Bogowie” jest Łukasz Palkowski, a scenariusz napisał Krzysztof Rak. W rolach głównych wystąpili Tomasz Kot jako Zbigniew Religa, Piotr Głowacki – Marian Zembala, Szymon Piotr Warszawski – Andrzej Bochenek oraz Magdalena Czerwińska jako żona kardiochirurga – Anna Religa. • „Jesteś Bogiem”: Film „Jesteś Bogiem” pojawił się na ekranach kin 7 maja 2012 roku. Ekranizacja z życia trzech przyjaciół z Katowic, którzy stworzyli legendarny już zespół hip-hopowy „Paktofonika”. Historia opowiada o powstaniu zespołu PFK w 1998 roku z inicjatywy Wojciecha Alszera „Fokusa”. Do współpracy przy tworzeniu muzyki dołączają również Sebastian Salbert „Rahim” oraz Piotr Łuszcz „Magik”. Utwory nagrywane przez „Paktofonikę” raz na zawsze zmieniły oblicze hip-hopu w Polsce, jednocześnie stając się głosem dla młodego pokolenia. Film oparty na faktach ukazuje także dramat związany z odejściem „Magika”. Cała historia jest bardzo wciągająca, a co najważniejsze pokazuje realia panujące w latach 1998-2000. Film w reżyserii Leszka Dawida zdobył 14 nagród oraz 19 nominacji. W rolach głównych wystąpili Marcin Kowalczyk – Piotr Łuszcz „Magik”, Tomasz Schuchardt – Wojciech Alszer „Fokus”, Dawid Ogrodnik – Sebastian Salbert “Rahim” oraz Arkadiusz Jakubik – Gustaw Zarzycki. • „Katyń”: Filmy wojenne na faktach takie jak „Katyń” są niezwykle poruszające, ponieważ przedstawiają prawdziwe historie z czasów II wojny światowej. Dramat historyczny wyreżyserowany przez Andrzeja Wajdę miał premierę 17 września 2007 roku. W filmie zostały przedstawione losy oficerów NKWD, a także kulisy sowieckiej zbrodni rozgrywającej się podczas II wojny światowej. Akcja dramatu rozpoczyna się od 17 września 1939 roku, kiedy to armia radziecka wkracza do Polski i po przegranej walce bierze jeńców. Film otrzymał 9 nagród oraz 13 nominacji. W rolach głównych wystąpili aktorzy znani z wielu innych produkcji Andrzej Chyra, Maja Ostaszewska, Artur Żmijewski, Danuta Stenka, Jan Englert, Magdalena Cielecka, Paweł Małaszyński, a także Maja Komorowska. • „Wałęsa. Człowiek z nadziei”: Polskie filmy na faktach to również znane produkcje wybitnego reżysera Andrzeja Wajdy. Wśród nich nie mogło zabraknąć filmu pt. „Wałęsa. Człowiek z nadziei”, który ukazał się na ekranach 5 września 2013 roku. Ekranizacja prawdziwej historii, która wydarzyła się, kiedy to Lech Wałęsa razem z „Solidarnością” walczył o uwolnienie Polski od komunizmu. Scenariusz do filmu został napisany przez Janusza Głowackiego, a w głównych rolach zagrali Robert Więckiewicz – Lech Wałęsa, Agnieszka Grochowska – Danuta Wałęsa, Maria Rosaria Omaggio – Oriana Fallaci, a także Zbigniew Zamachowski – Nawiślak. „Wałęsa. Człowiek z nadziei” otrzymał jedną nagrodę oraz 6 nominacji. • „Piłsudski”: Dramat historyczny opowiadający o losach Marszałka, który na polu walki nie ugnie się przed niczym. Film przedstawia życie Józefa Piłsudskiego, który po brawurowej ucieczce ze szpitala psychiatrycznego w 1901 roku staje na czele podziemia niepodległościowego. Premiera filmu o marszałku odbyła się 5 września 2019 roku i zdobyła 1 nagrodę oraz 5 nominacji. Reżyserem i scenarzystą jest Michał Rosa, a w role wcielili się doskonale znani aktorzy Borys Szyc jako Józef Piłsudski, Magdalena Boczarska – Maria Piłsudska, Jan Marczewski – Walery Sławek, Józef Pawłowski – Aleksander Sulkiewicz, Maria Dębska – Aleksandra Szczerbińska, Tomasz Schuchardt – Aleksander Prystor, a także Kamil Szeptycki – Kazimierz Sosnowski. • „W ciemności”: Filmy o holokauście na faktach wzbudzają wiele emocji. Nie inaczej jest w przypadku „W ciemności”, który jest oparty na powieści autorstwa Roberta Marshalla „In The Sewers of Lvov” (W kanałach Lwowa). Scenariusz napisany przez Davida F. Shamoon jest także oparty na wspomnieniach Krystyny Chiger, które zostały opisane w książce pt. „Dziewczynka w zielonym sweterku”. Premiera filmu „W ciemności” odbyła się 2 września 2011 roku. Fabuła opowiada o losie kilkunastoosobowej grupy Żydów oraz o rodzinie Chigerów, którzy ukrywają się przez okres 14 miesięcy we lwowskich kanałach. Chowającym się ludziom pomaga lwowski kanalarz Leopold Socha, który na początku chce, aby Żydzi płacili mu za pomoc. Po pewnym czasie, gdy nie mają już czym zapłacić, mężczyzna decyduje się im pomóc dobrowolnie. Reżyserem filmu „W ciemności” jest Agnieszka Holland, a w rolach głównych wystąpili Robert Więckiewicz – Leopold Socha, Benno Furmann – Mundek Margulies, Agnieszka Grochowska – Klara Keller, Maria Schrader – Paulina Chiger, Herbert Knaup – Ignacy Chiger, a także Kinga Preis – Wanda Socha. • Dobre filmy na faktach – „Sztuka kochania. Historia Michaliny Wisłockiej”: „Sztuka kochania” to jeden z głośniejszych filmów, który miał premierę 21 stycznia 2017 roku. Fabuła przedstawia losy najsłynniejszej seksuolog z czasów PRL-u, która nieustannie walczy o wydanie swojej autorskiej książki mającej na celu odmienienie życia miłosnego każdego, kto ją przeczyta. Ogromny sprzeciw ze strony władzy sprawia, że kobieta musi podjąć skuteczne działania, aby dopiąć swego. Reżyserem filmu jest Maria Sadowska, a scenariusz został napisany przez Krzysztofa Raka. Film otrzymał 8 nagród oraz 8 nominacji. W „Sztuce kochania. Historii Michaliny Wisłockiej” wystąpili znani aktorzy Magdalena Boczarska jako Michalina Wisłocka, Eryk Lubos – Jurek, Justyna Wasilewska – Wanda, Piotr Adamczyk – Stanisław Wisłocki, Jaśmina Polak – redaktorka Tereska, Borys Szyc – Krystian, Karolina Gruszka – Karolina Siwicka, a także Wojciech Mecwaldowski – Urzędnik Wydziału Kultury KC PZPR. Najlepsze filmy o wampirach. 1. Nosferatu. Symfonia grozy ( 1922) – reż. Friedrich Wilhelm Murnau. Słynny Nosferatu na podstawie powieści Brama Stokera, pt. Dracula, to jeden z najbardziej rozpoznawalnych obrazów wampira w naszej kulturze. Dzieło opowiada historię krwiożerczego potwora ukrywającego się pod postacią rumuńskiego

„Zakonnica” to nie jedyny film grozy o przerażających siostrach zakonnych. Oto inne przerażające produkcje o mieszkankach klasztoru. Na początku września 2018 roku w kinach zadebiutuje kolejny po „Annabelle” spin-off serii „Obecność”. Mowa o horrorze „Zakonnica”, którego tytułowa bohaterka pojawiła się już w uniwersum stworzonym przez Jamesa Wana. W produkcji Corina Hardy'ego zobaczymy, jak doszło do narodzin przerażającego ducha w habicie. Zanim jednak to nastąpi, fani kina grozy mogą wczuć się w klimat, oglądając filmy podobne do „Zakonnicy”. Najnowszy horror dziejący się w świecie „Obecności” to nie jedyna produkcja o strasznych siostrach zakonnych. Oto 5 horrorów o zakonnicach!5. Horrory o zakonnicach - „Zakonnica” (2005) Produkcja Hardy'ego nie ma zbyt oryginalnego tytułu. W 2005 roku powstała hiszpańsko-brytyjska koprodukcja, zatytułowana dokładnie tak samo. Traf chciał, że też jest horrorem. Podobnie, jak w spin-offie „Obecności” tytułowa siostra zakonna również jest duchem. Historia opowiada o dawnych wychowankach szkoły katolickiej, którą zarządzała surowa zakonnica. Pewnego dnia jedna z nich zniknęła w tajemniczych okolicznościach, kiedy okazało się, że jest w ciąży. Wkrótce zamknięto placówkę. Po wielu latach przyjaciółki zaczynają ginąć z ręki nieznanego sprawcy. Po jakimś czasie wychodzi na jaw, że za morderstwa odpowiada zakonnica, która powróciła się zemścić. 4. Horrory o zakonnicach - „Demonia” (1990) W tym włoskim horrorze sprzed niemal 30 lat również pojawiają się duchy zakonnic. Grupa archeologów odnajduje na Sycylii ruiny krypty z XVI wieku, w której zamurowano żywcem grupę sióstr zakonnych. Podczas prac dochodzi do niewyjaśnionych zjawisk. Duchy zakonnic zaczynają nawiedzać jedną z członkiń wyprawy. Dlaczego zjawy nawiedzają naukowców? Odpowiedź jest wewnątrz krypty!3. Horrory o zakonnicach - „Satánico pandemonium” (1975) Tym razem mamy do czynienia z meksykańską produkcją, łączącą horror i film erotyczny. W „Satánico pandemonium” młoda siostra zakonna ma wizję, w której staje oko w oko z samym Szatanem. Od tej pory jej myśli wypełniają halucynacje pełne przerażających i wyuzdanych obrazów. Dziewczyna próbuje przepędzić kosmate myśli za pomocą brutalnej pokuty, ale koszmary nadal ją nawiedzają. Jej życie całkowicie zmienia się, kiedy dziwne zachowanie zakonnicy zauważa przełożona klasztoru. 2. Horrory o zakonnicach - „Piekło” (1977) Ta produkcja może nie traktuje o samych zakonnicach, ale dotyczy ich podopiecznych. Akcja meksykańskiego „Piekła” dzieje się w klasztorze, do którego po śmierci rodziców trafia Justin. Tam poznaje Alucarde, z którą szybko się zaprzyjaźnia. Dziewczyny spotykają tajemniczego cygana, który oddaje je Szatanowi. Do akcji wkracza egzorcysta, jednak nie wszystko idzie po jego myśli. 1. Horrory o zakonnicach - „School of the Holy Beast” (1974) Na 1. miejscu znalazł się japoński horror z elementami erotyki opowiadający o młodej dziewczynie, postanawiającej dołączyć do miejscowego zakonu, by rozwikłać zagadkę zniknięcia jej matki, która była w nim zakonnicą. Szybko okazuje się, że klasztor jest piekłem na ziemi. Przewodzi nim surowa przełożona, którą nadzoruje lubieżny arcybiskup. Główna bohaterka odkrywa, że mieszkańcy klasztoru to w rzeczywistości widać, twórcy horrorów zgłębili temat zakonnic lata przed pomysłem na spin-off „Obecności”. Czy słynąca z przerażającego zwiastuna „Zakonnica” przebije powyższe tytuły? Dowiemy się 7 września 2018 roku, kiedy produkcja wejdzie do polskich kin. Jeśli lubicie podobne zestawienia, koniecznie przeczytajcie nasz tekst o najstraszniejszych horrorów wszech czasów. Sergiusz Kurczuk Redaktor antyradia

Twórcy "Obecności" stworzą nową franczyzę grozy opartą na faktach. Planowana franczyza opowie o posiadłości Madame LaLaurie. Budynek znajduje się przy Royal Street w Nowym Orleanie i od 1932 roku wstęp do niego jest zakazany. Nie przeszkadza to jednak turystom, którzy od lat tłumnie zjeżdżają do miasta, by zobaczyć okryty złą

Dokument "Wykorzystywanie seksualne zakonnic przez księży i inne nadużycia" pokazuje bolesne świadectwa ofiar, bezradność i tuszowanie. Odniosła się do niego Konferencja Episkopatu Francji oraz Konferencja Francuskich Zakonników i Zakonnic. W oświadczeniu wydanym po transmisji dokumentu wyemitowanego przez francusko-niemiecką stację Arte, Konferencja Episkopatu Francji (CEF) razem z Konferencją Francuskich Zakonników i Zakonnic (Corref) łączy się "w głębokim oburzeniu, smutku i gniewie (...) i kieruje przede wszystkim w stronę zakonników i zakonnic, ofiar tych nadużyć, swoje myśli i modlitwy". "Wszyscy biskupi we Francji pragną udzielić im wsparcia" - czytamy w oświadczeniu. "Walka z nadużyciami seksualnymi jakiegokolwiek typu w Kościele jest teraz naszym priorytetowym zadaniem, które wszyscy powinni podjąć z pełną odpowiedzialnością. To jest przesłanie, które Przewodniczący Konferencji Episkopatów całego świata podjęli niedawno w Rzymie podczas spotkania na temat ochrony nieletnich zwołanego przez Papieża Franciszka. Z tym przekonaniem CEF i Corref kontynuują swoje wysiłki aby przyjąć i wysłuchać ofiary, a razem z nimi, kontynuować walkę przeciw jakimkolwiek nadużyciom w Kościele: nadużyciom władzy, nadużyciom sumienia, nadużyciom seksualnym". Słowa, których używa CEF są słowami Papieża Franciszka z Jego Listu do ludu Bożego opublikowanego latem. W innym oświadczeniu Corref (Konferencja Zakonów), pisze, że ten "film dokumentalny jest wstrząsający i to, co przedstawia, jest trudne do zniesienia. Pokazywane tam: przestępczość, kłamstwa, zdrady, zaprzeczenia, perwersje i kryminalne postępowanie, które nie zostało ukarane, jest nie do przyjęcia". "Wróg jest w środku" - podkreśla Konferencja, idąc za głosem uwag wygłoszonych 21 lutego w Watykanie przez Kardynała Salazara Gomeza, arcybiskupa Bogoty, w czasie spotkania na temat ochrony nieletnich. Film dokumentalny pokazuje niektóre przyczyny tych manipulacji, a w konsekwencji, uległość ofiar, jak podkreśla Corref, uznając, że we Francji świadomość, jeśli chodzi o te zjawiska przychodzi zbyt późno. Przyczyny tych zachowań, o których mówi film to: absolutyzacja osoby kapłana, degradujący sposób rozumienia posłuszeństwa, głęboko zakorzeniony mechanizm oszustwa i traktowanie osób, szczególnie kobiet, tak, jak by były przedmiotami, także i wtedy gdy zachodzą w ciążę. W dokumencie zostały pokazane też przyczyny pochodzące z zewnątrz jak: nędza sióstr i wspólnot, braki, niepewność, które "mogą prowadzić do prawdziwego i rzeczywistego zawierania transakcji seksualnych, w których uczestniczą też i przełożeni". "Nawet jeśli wiele tych, które kierują międzynarodowymi instytutami zakonnymi żeńskimi, starają się chronić swoje siostry, szczególnie na tym czy innym kontynencie, praca dziennikarzy śledczych z Arte jest wezwaniem do uznania jak wiele pozostaje jeszcze do zrobienia" - uznała Konferencja. "Trzeba zacząć, jak w przypadku przestępstwa pedofilii, od położenia kresu bezkarności winnych nadużyć i ich wspólników czynnych czy biernych, aż do likwidacji perwersyjnych związków między nadużyciem władzy, nadużyciami o charakterze duchowym i przemocą seksualną". Corref dostrzega w tym dokumencie "okno nadziei" dzięki "zakonnikom i zakonnicom oraz świeckim, którzy podnoszą głos z wielką odwagą w Rzymie, w Quebec, w Stanach Zjednoczonych, w Afryce i wszędzie gdzie mogą przeciw tym niemożliwym do zniesienia czynom kryminalnym i towarzyszą ofiarom tych czynów". "Corref ze swej strony zaangażowała się już w walce przeciw wszelkim nadużyciom" i jest całkowicie zdecydowana "udzielać wsparcia ofiarom, pomocy Instytutom i odpowiedzialnym, aby mogli zrobić wszystko, co możliwe jeśli chodzi o ochronę swych członków i podawanie do wiadomości publicznej faktów". Międzynarodowa Unia Przełożonych Generalnych w Rzymie ponadto wyraziła "bardzo jasno swą pozycję prosząc, aby wszystkie siostry, które były ofiarami nadużyć, mogły mówić o tym bez lęku, wiedząc, że zostaną wysłuchane, otrzymają pomoc i będą chronione". Deklaracja Konferencji Zakonników i Zakonnic Francji kończy się okrzykiem bólu ale też obietnicą zaangażowania: "Tam gdzie my, liderzy Kościoła, w imię Chrystusa Sługi, zaangażowaliśmy się w ochronę dzieci i osób podatnych na zranienie, w obronie sumienia, godności, wolności i nadziei tych, którzy z zaufaniem przychodzą do życia zakonnego, zawiedliśmy (zbankrutowaliśmy) w sposób poważny i kolektywny. Jest to nieszczęście i nie można tego usprawiedliwić. Dzisiaj to my musimy wziąć na siebie tę winę, odpowiedzialność za zniszczone życia i zaangażować się tutaj i wszędzie, gdzie to możliwe, aby nie mogło to być utrwalane i kontynuowane. Zaangażowanie wszystkich w Kościele i pomoc ekspertów zewnętrznych są zasadnicze".

Niebieskooki samuraj online. Światło, którego nie widać online. Absolutni debiutanci online. Loki online. Zagłada domu Usherów online. Gen V online. Beckham online. Monarch: Dziedzictwo potworów online. Lista najlepszych filmów o złodziejach to zarówno szalone komedie, jak i trzymające w napięciu thrillery. FilmLes Innocentes20161 godz. 55 min. {"id":"736746","linkUrl":"/film/Niewinne-2016-736746","alt":"Niewinne","imgUrl":" zakonnice zgwałcone przez czerwonoarmistów ukrywają swoją sytuację przed wszystkimi. Jedynie francuskiej lekarce z misji Czerwonego Krzyża udaje się pomóc kobietom w habitach. Więcej Mniej {"tv":"/film/Niewinne-2016-736746/tv","cinema":"/film/Niewinne-2016-736746/showtimes/_cityName_"} {"userName":"Cinestetyk","thumbnail":" klasztorne ","link":"/reviews/recenzja-filmu-Niewinne-18430","more":"Przeczytaj recenzję Filmwebu"} {"linkA":"#unkown-link--stayAtHomePage--?ref=promo_stayAtHomeA","linkB":"#unkown-link--stayAtHomePage--?ref=promo_stayAtHomeB"}Tuż po drugiej wojnie światowej francuski Czerwony Krzyż prowadzi akcję repatriacji i gromadzi swoich obywateli w szpitalu. Wśród lekarzy jest młodziutka Matylda Beaulieu (wschodząca gwiazda francuskiego kina Lou de Laâge). W szpitalu zjawia się siostra z oddalonego o kilka kilometrów klasztoru i błaga o pomoc dla umierającej po drugiej wojnie światowej francuski Czerwony Krzyż prowadzi akcję repatriacji i gromadzi swoich obywateli w szpitalu. Wśród lekarzy jest młodziutka Matylda Beaulieu (wschodząca gwiazda francuskiego kina Lou de Laâge). W szpitalu zjawia się siostra z oddalonego o kilka kilometrów klasztoru i błaga o pomoc dla umierającej kobiety. Problemem jest poród jednej z zakonnic… Okazuje się, że siostry padły ofiarą zbiorowego gwałtu dokonanego przez czerwonoarmistów. Matylda chce sprowadzić pomoc, lecz Matka Przełożona (Agata Kulesza) chce za wszelką cenę ukryć tajemnicę, żeby uniknąć skandalu. Witana przez zakonnice z nieufnością, Matylda wkracza w nieznany sobie świat i zaprzyjaźnia się z siostrą Marią (Agata Buzek). Razem odkryją przerażającą prawdę, ukrytą za murami klasztoru… $7 400 324 na świecie$1 065 665 w USA$6 334 659 poza USACanal+ France (udział) / Ciné+ (udział) / Eurimages (wsparcie) / Więcej...Agnus Dei Miedzynarodowe The Innocents USA The Innocents Kanada Więcej...Adèle Haenel była początkowo brana pod uwagę do roli do filmu kręcono w Ornecie, Krośnie i Morągu (Polska).Okres zdjęciowy trwał od stycznia do 5 marca 2015 roku. Fontaine prowadzi swoją opowieść w sposób powściągliwy, dając widzom możliwość pełnej obserwacji. "Niewinne" zostały osadzone w konwencji minimalistycznej, co jest zdecydowanym atutem produkcji. Doskonale jest to uwidocznione na zdjęciach autorstwa Caroline Champetier, która delikatnie balansuje między surowością murów klasztornych a zimowym ... więcejzdaniem społeczności pomocna w: 85% nad tymi kobietami, nikt się nie zastanowi co by było gdyby spotkało to jego osobiście (lub siostrę, żonę, matkę)! Natomiast standardowe wolskie pierdo..nie czy film propolski czy antypolski!!!Empatię macie wielką, jak sarna ogon! Wydaje mi się, że jesteśmy jako naród trochę zakompleksieni. Jeżeli w filmie pojawiają się polskie postaci to chcemy, aby były pozytywnymi bohaterami. Nie zawsze tak jest. Bohaterki Niewinnych są wielowymiarowe, złe a zarazem dobre, szczególnie postać grana przez Kuleszę. Film porusza ważny temat, a ... więcej Bardzo szanuję ludzi, którzy doszukują się w tym filmie antypolskich treści, naprawdę trzeba być czujnym na każdą oznakę nieprawości. Tylko zastanawia mnie jedno. Jak ma wyglądać film, aby tych antypolskich treści nie miał. Wydaje mi się, że możliwe jest poprzez usunięcie jakichkolwiek bohaterów, ... więcej Znaczy sie, ze w filmie pewno pluja na Polskę. Jaki to ma związek z filmem? To historia kobiet, które musiały poradzić sobie w pewnej rzeczywistości... Dla mnie (owszem, katoliczki i Polki) ten film w niesamowity sposób pokazuje życie grupy kobiet, które próbują na swój sposób poradzić sobie z tragedia, ... więcej 7hYNau6.